GAZVELER

• Instagram
• YouTube
• Twitter
• Pinterest
• TikTok

Gazveler nedir? Gazveler ‘in dindeki yeri nedir? Gazveler ile ilgili Resulullah’ın söylediği hadisler şunlardır;

• Nafi’ rahimehullah’a kıtalden önce (yapılan İslam’a) davet hakkında sormak üzere yazmıştım. Bana şöyle yazdı: “Bu İslam’ın evvelinde idi. Resulullah (sav) Beni Müstalik’e (önceden haber vermeden ani) baskın yaptı. Onlar (bu sırada) gafil haldeydi, hayvanları su kenarında sulanıyorlardı. Mukatillerini öldürdü, çocuklarını ve kadınlarını esir aldı. O gün Cüveyriye’yi de ele geçirmişti.” Buhari, Itk 13, Müslim, Cihad 1, (1730), Ebu Davud, Cihad 100, (2633)

• Resulullah (sav) Beni’n-Nadir hurmalığını kesti ve yaktı. Bu hurmalığa el Büveyre deniyordu. Büveyre hakkında Hassan İbnu Sabit (r.a) şöyle demişti: “Büveyre’de tutuşan yangın, Beni Lüey reislerine ehemmiyetsiz geldi.” Ebu Süfyan İbnu’l-Haris İbni Abdilmuttalib ona şöyle cevap verdi: “Allah bu yapılanı (yangını) devam ettirsin. -Büveyre’nin etrafını da cehennem yaksın. Yangından hangimizin uzakta olduğunu bileceksin.- Mekke, Medine’den hangisinin zarardîde olduğunu göreceksin.” Müslim’in rivayetinde şu ziyade var: “Şu ayet bu hadise hakkında nazil olmuştur: “İnkarcı kitap ehlinin yurtlarında hurma ağaçlarını kesmeniz veya onları kesmeyip gövdeleri üzerinde ayakta bırakmanız Allah’ın izniyledir. Allah yoldan çıkanları böylece rezilliğe uğratır.” (Haşr 5). Buhari, Megazi 14, Hars 6, Cihad 154, Tefsir, Haşr, Müslim, Cihad 29, (1746), Tirmizi, Tefsir, Haşr, (3298), Ebu Davud, Cihad 91, (2615)

• Bintu Muhayyisa, babasından naklediyor: “Allah Teala Hazretleri, Peygamberine, yahudilerin tasarladıkları suikasdi bildirince, Resulullah (sav): “Yahudi erkeklerden kimi yakalarsanız onu hemen öldürün!” ferman buyurdu. Bunun üzerine babam Muhayyısa (r.a), yahudi tüccarlarından biri olan Şebibe’nin üzerine atılıp öldürdü. Amcam Huvayyısa o sırada henüz Müslüman değildi ve babamdan daha yaşlıydı. Babama hem vuruyor ve hem de: “Ey Allah’ın düşmanı! (onu nasıl öldürürsün?) Karnındaki yağ belki de onun malından!” diyordu. Babam şu cevabı verdi: “Bana onu yapmamı öyle bir zat emretti ki, eğer seni öldürmemi emretse seni de sağ bırakmazdım.” Amcam o esnada Müslüman oldu.” Ebu Davud, Haraç 22, (3002)

• Nadir ve Kureyza yahudileri Resulullah (sav) ile savaştılar. O da Beni’n-Nadir’i sürdü. Kureyza’yı yerinde bıraktı. Kureyza’ya ihsanda dahi bulundu. Sonradan onlar da Resulullah (sav) ile savaştılar. Resulullah da (sav) erkeklerini öldürdü, kadınlarını, mallarını, çocuklarını Müslümanlar arasında taksim etti. Buhari, Megazi 14, Müslim, Cihad 62, (1766), Ebu Davud, İmaret23, (3005)

• Resulullah (sav) Beni Süleym’den bir grubu Beni Amir’e gönderdi. -Bir rivayette: (annem) Ümmü Süleym’in kardeşi dayım Haram’ı yetmiş süvari içerisinde gönderdi.- (Bir-i Mauna’ya) vardıkları zaman dayım onlara: “Ben sizden önce gideyim. Eğer bana Resulullah’tan tebliğde bulunmam için eman verilirse (tebliğde bulunurum). Eman vermezlerse, sizler bana yakın bir yerde bulunmuş olursunuz” dedi. Ve ilerledi. Gerçekten dayıma önce eman verdiler. O, kendilerine Resulullah ’dan (sav) bahsederken, kendilerinden bir adama ima ile işaret ettiler. O da dayıma ansızın mızrak sapladı. Dayım: “Allahu Ekber. Kalenin Rabbine yemin olsun, (şehitlik) kazandım!” dedi. Sonra dayımın diğer arkadaşlarına yönelip (dağa kaçan iki kişi hariç) hepsini öldürdüler. Cibril (a.s) Resulullah (sav) onların Rablerine kavuştuğunu, Allah’ın onlardan razı olup onları da razı ettiğini haber verdi. Unun üzerine Resûlullah (sav) bir ay boyu, Arap kabilelerinden Ril, Zekvan, Usayye ve Beni Lihyan’a sabah namazında beddua etti. Buhari, Megazi 38, Vitr 7, Cihad 9, Müslim, Mesacid 297, (677)

• Resulullah (sav), Ebu Rafi’e bir heyet gönderdi. Abdullah İbnu Atik, geceleyin evine girerek, onu uyurken öldürdü. Buhari, Megazi, 16, Cihad 155

• Resulullah (sav) Yahudi Ebu Rafi’e, Ensar’dan bir grup adam gönderip, başlarına da Abdullah İbnu Atik’i koydu. Ebu Rafi’ Resulullah (sav)’e eza veriyor ve aleyhinde çalışmalar yapıyordu. Ebu Rafi Hicaz bölgesindeki kendine has bir kalede oturuyordu. Kaleye yaklaştıkları zaman güneş batmıştı. Halk artık sürüleriyle dönüyordu. Abdullah arkadaşlarına: “Siz burada oturun ve yerinizden ayrılmayın. Ben gidip, kapıcılara biraz iltifat edip, içeri girme imkanı arayacağım” dedi ve ilerledi. Kapıya kadar geldi. Kazayı hacet yapıyormuş gibi elbisesini toparladı insanlar içeri girmişti. Kapıcı seslendi. “Ey Allah’ın kulu, girmek istiyorsan gir. Kapıyı kapatacağım (çabuk ol)!” dedi. Ben de girdim ve (bir köşeye) gizlendim. Halk tamamen girince kapıyı kapattı. Sonra da anahtarları bir kazığa taktı. Ben (müsait bir anda) kalkıp anahtarları alıp kapıyı açtım. Ebu Rafi evinde gece sohbeti yapıyordu. Ve hususi bir köşkte idi. Sohbet arkadaşları dağılınca, yanına çıktım. Her bir kapıyı açıp girdikçe içeriden üzerime kapadım. “Eğer halkın haberi olur da beni öldürmeye azmederlerse, ben Ebu Rafi’i öldürmeden ona ulaşamasınlar diye böyle yaptım. Sonunda yanına kadar geldim. Köşkün ortasında yer alan karanlık bir odadaydı. Ancak, odanın neresinde olduğunu bilemiyordum. “Ebu Rafi’” diye seslendim. “Kim o?” dedi. Sese doğru yöneldim. Heyecan içerisinde bir kılıç darbesi indirdim, ama boşa gitti. Adam bir çığlık attı. Hemen odadan çıktım. Azıcık bekleyip tekrar girdim, [sesimi değiştirip, yardıma gelmiş gibi:] “O ses de ne? Ey Ebu Rafı” dedim. “Kahrolası, odada biri var az önce bana kılıç vurdu” dedi. (Yerini iyice keşfetmiştim), bir darbe daha indirdim. Yaraladım, fakat öldüremedim. Sonra kılıcın ucunu karnına sapladım, sırtına kadar dayandı. Öldürdüğümü anladım. Geri dönüp, kapıları teker teker açmaya başladım. Merdivene kadar geldim. Ayağımı bastım. Yere kadar ulaştığımı zannettim. Ay ışığıyla aydınlık bir gecede düştüm. Bacağım kırıldı. Sarığımla sardım. Sonra gidip kapının önüne oturdum. Onu gerçekten öldürdüm mü, öğreninceye kadar bu gece kaleden dışarı çıkmayacağım” dedim. Horozlar ötünce, surların üzerinden ölüm ilan edildi. Ölüm habercisi: “Hicaz ahalisinin tüccarı Ebu Rafi’in ölümünü duyuruyorum!” diye bağırıyordu. Ben hemen arkadaşlarımın yanına gittim. “Zafer!” dedim, Allah Ebu Rafi’in canını aldı!” Resulullah (sav)’e geldim, olup biteni anlattım. Bana: “Uzat ayağını!” buyurdular. Ben de ayağımı uzattım. Meshediverdi. Sanki hiçbir şey olmamış gibi hiçbir rahatsızlık kalmadı. Buhari, Megazi, 16, Cihad 155

• Resulullah (sav) İbnu Ebi’l-Hukayk’ı öldürenleri, (bu işe giderken) kadın ve çocukları öldürmekten nehyetmişti. Onlardan bir adam dedi ki: “Karısı bağırmalarıyla bize sıkıntı olmuştu. Kılıncı sıyırıp tepesine kaldırdım. (Vuracağım sırada) Resulullah (sav)’ın tenbihini hatırladım ve kendimi tuttum. Bu tenbih olmasaydı ondan da rahata erecektik. Muvatta, Cihad 8, (2,447)

• Resulullah (sav)’ Enmar Gazvesi’nde bineğinin üzerine doğuya müteveccih olarak nafile namaz kılarken gördüm. Buhari, Megazi 33, Salat 31, Taksiru’s-Salat 7, 9

• Resulullah (sav) Huneyn Gazvesi’nden fariğ olunca, Ebu Amir ’i (r.a) bir askeri birliğin başında Evtas’a gönderdi. Ebu Amir, orada Dureyd İbnu’s-Sımme ile karşılaştı. Dureyd öldürüldü, Allah da adamlarını hezimete uğrattı. (O sırada) ben Ebu Amir ile beraberdim. Dizine bir ok atıldı. Yanına gelip: “Bu oku sana kim attı?” diye sordum. Bana bir şahsı işaret ederek (ok atanı) gösterdi. Ona yönelip yanına vardım. Beni görünce kaçtı. Ben de peşine düştüm. “Utanmıyor musun, durmuyor musun” diye peşinden bağırmaya başladım. Birden durdu. Karşılıklı olarak bir-iki kılıç salladık. Derken ben onu öldürdüm. Sonra gelip Ebu Amir’e: “Allah seninkinin canını aldı!” dedim. “Hele şu oku bir çek!” dedi. Ben oku çektim. (Okun yerinden) su çıktı. “Ey kardeşimin oğlu,” dedi, “Resulullah (sav)’e benden selam söyle, benim için Allah’tan mağfiret deyiversin.” Ebu Amir, birliğin komutanlığını bana devretti. Bir müddet durup sonra vefat etti. Dönünce, durumdan Resulullah (sav)’e bilgi verdim. Bir miktar su getirtti, abdest alıp ellerini kaldırdı. Koltuk altlarının beyazlığını gördüm. Sonra şöyle dua etti: “Allah’ım, Ubeyd Ebu Amir’e mağfiret buyur, Allah’ım, Kıyamet günü onu, onun derecesini kullarının -veya insanların- birçoğunun derecesinden üstün tut.” “(Ey Allah’ın Resulü) benim için de istiğfar ediver!” dedim. “Allah’ım, Abdullah İbnu Kays’ın günahını mağfiret et! Onu, kıyamet günü iyi bir yere koy!” dedi. Ebu Bürde der ki: “O iki duadan biri Ebu Amir içindi, diğeri de Ebu Musa içindir.” Buhari, Megazi 55, Cihad 69, Da’avat 49, Müslim, Fedailü’s-Sahabe 165, (2498)

• Bizimle su arasında bir müddetlik mesafe kalınca Hazreti Ebu Bekr emretti, gece istirahati için mola verdik. Sonra baskını başlattı. Suya vardı. Suyun başında ölen öldü, esir alınan esir alındı. Bu halktan bir cemaate bakıyordum. İçerisinde çocuklar ve kadınlar vardı. Dağa benden önce varırlar diye korkarak onlarla dağın arasına bir ok attım. Oku görünce durdular. Onları sürerek getirdim. Aralarında Beni Fezare’den bir kadın vardı. Üzerinde deriden bir kaş’ vardı. Kaş’ kuru post demektir. Kadının yanında Arapların en güzelinden bir kız vardı. Onları, sürerek Hazreti Ebu Bekr ’e (r.a) kadar getirdim. Ebu Bekr, kızı bana hediye etti. Medine’ye kadar geldik. Kızın elbisesini bile açmadım. Resulullah (sav) çarşıda bana rastladı. “Ey Seleme,” dedi, “kadını bana bağışla.” “Ey Allah’ın Resulü,” dedim, “vallahi hoşuma gitti, ancak henüz elbisesini bile açmadım.” Ertesi günü, çarşıda bana yine rastladı. “Ey Seleme, ceddine rahmet, kadını bana bağışla!” buyurdu. “Ey Allah’ın Resulü!” dedim, “o senindir, Allah’a yemin olsun, kadının elbisesini açmadım!” Sonra Resulullah (sav) o kadını Mekke’ye gönderdi ve Mekke’de esir edilen bazı Müslümanların fidye-i necatı yaptı. Müslim, Cihad 46, (1755), Ebu Davud, Cihad 134, (2697)

• Resulullah (sav) Hendek’e gitti. Gördü ki Muhacir ve Ensar soğuk bir sabah vakti hendek kazıyorlar. Onların, bu işi kendilerine bedel yapacak köleleri yok. Onları vuran yorgunluk ve açlıklarını görünce (şiirimsi bir ifade) terennüm ettiler: “Ey Allah’ım! Gerçek hayat ahiret hayatıdır. Ensar ve muhaciri mağfiret buyur!” Çalışanlar da O’na şöyle mukabele ettiler: “Biz Muhammed’e bey’at edenleriz. Hayatta kaldıkça cihat gayemiz.” Buhari, Megazi 29, 33, 34, 110, Fedailu’l-Ashab 9, Rikak 1, Ahkam 43, Müslim, Cihad 127, (1805), Tirmizi, Menakıb (3857)

• (Hendek kazarken) Resulullah (sav)’ı gördüm, bizimle birlikte omuzunda O da toprak taşıyordu. Karnının beyazlığını toprak bürümüştü. (Bu esnada, ashabı şevke getirmek için zaman zaman) şöyle terennüm ediyordu: “Vallahi Allah olmasaydı hidayeti bulamazdık, Ne sadaka verir ne namaz kılardık, Üzerimize sekinet indir Allah’ım! Ayaklarımıza sebat ver Allah’ım! Müşrikler bize karşı azdılar. Fitne çıkarmak dilerler ama yandılar.” Resulullah bunları söylerken sesini yükseltiyordu. Buhari, Megazi 29, Cihad 34, 161, Kader 16, Temenni 7, Müslim, Cihad 125, (1803)

• Resulullah (sav) Hendek’ten döndüğü zaman, silahları bırakıp (elini yüzünü) yıkamış, tam başındaki toprakları çırparken Cebrail (a.s) geldi. “Sen” dedi, “silahını bıraktın, vallahi biz daha bırakmadık! Onlara geri git.” “Nereye kadar?” dedi Resulullah. “Şuraya!” diyerek Beni Kureyza’yı gösterdi. Resulullah (sav) bu emir üzerine onlarla savaşmaya çıktı. Kureyzalılar hükmüne razı oldular. Hakem olarak Sa’d İbnu Mufaz’ı seçtiler. O da: “Ben onlardan muharib olanların öldürülmesine, kadın ve çocukların esir edilmesine, malların da taksim edilmesine hükmediyorum!” dedi. Sa’d, Hendek savaşı sırasında ana damarından yara almıştı. Resulullah (sav) tedavisiyle yakından ilgilenmek için mescidin içinde ona bir çadır kurdurmuştu. -Bir rivayette Sa’d der ki: “Ey Allah’ım sen biliyorsun ki, senin yolunda kendileriyle cihad etmekten en ziyade memnun olacağım bir kavim Resulünü tekzib eden ve Onu yurdundan sürüp çıkaranlardır. Ey Allah’ım kanaatim şu ki, sen, bizimle onların arasındaki [harbi artık] bıraktın. Eğer hala Kureyş’le savaş olacaksa bana daha hayat ver de senin yolunda onlara karşı cihad edeyim. Eğer savaşı kesti isen damarımı daha da aç, ölümüm ondan olsun.” -Bu dua üzerine, o gece damarı iyice açıldı. O zaman mescidde bulunan Beni Gıfar’a ait çadırda kalanları kanın kendilerine doğru akmasından başka bir şey ürkütmemiş. “Ey çadır sahibi,” dediler. “Sizin taraftan bize doğru gelen nedir?” Bu kanamakta olan Sa’d’ın yarasından akmıştı. O sebeple öldü.” Buhari, Megazi 30, Cihad 18, Müslim, Cihad 67, (1769), Ebu Davud, Cenaiz 8, (3101), Nesai, Mesacid 18, (2, 45)

• Ahzab (Hendek) günü Sa’d İbn Mu’az (r.a) [Kureyş’ten İbnu’l-Arika’nın attığı bir okla] koldaki ana damardan vurulmuştu, böylece damarı kesilmiş oldu. (Kanı durdurmak için) Resulullah (sav) dağlama uyguladı. Bunun üzerine eli şişti, çokça kan akarak Sa’d’ı zayıf düşürdü. Resulullah tekrar bağladı. Eli yine şişti. Bu hali görünce Sa’d (r.a): “Allah’ım, Beni Kureyza’dan gönlüm rahata ermedikçe canımı alma!” diye dua etti. Derken kanı durdu. Kureyza onun hükmüne baş eğinceye kadar tek damla akmadı. Onlar hakkında erkekleri öldürülmesine, kadınların sağ bırakılmasına hükmetti. Resulullah (sav): “Haklarında Allah’ın verdiği hükme isabet ettin!” buyurdu. Dört yüz kişiydiler. Onların katli tamamlanmca, damarı patladı. Sa’d (r.a) vefat etti. (Allah rahmetini bol kılsın.)  Tirmizi, Siyer 28, (1582)

• Hudeybiye günü bir grup köle, Resulullah (sav)’e sulhtan önce gelmişti. Efendileri (sav)’e: “Ey Muhammed, onlar senin yanına, dinine iştiyak göstererek gelmiş değiller, kölelikten kaçtılar” diye mektup yazdılar. Ashaptan bazı kimseler de: “[Doğru söylüyorlar], onları sahiplerine geri ver!” dediler. Resulullah (sav), (şeriat bu çeşit sığınan Müslümanları hürler olarak kabul edip himaye vermeye hükmettiği halde Müslümanların müşrik dostlarının: “Bunlar din için değil, hürriyet için sana geldiler” şeklindeki tahkiki mümkin olmayan aldatıcı sözlerini esas alıp geri göndermelerini teklif etmelerine) öfkelenip: “Ey Kureyş’liler, öyle zannediyorum ki, siz böyle hükmederek, Allah’ın, boyunlarınızı vuracak birini göndermesini bekliyorsunuz.” Dedi ve köleleri iade etmekten imtina etti ve: “Onlar aziz ve celil olan Allah’ın azatlılarıdır!” buyurdu. Ebu Davud, Cihad 136, (2700), Tirmizi, Menakıb, Hazreti Ali’nin menakıbı, (3716)

• Cabir İbnu Abdillah ’ı (r.a) dinledim, diyordu ki: “Resulullah (sav) Hudeybiye günü bize şöyle söyledi: “Bugün siz arz ehlinin en hayırlı olanlarısınız. O gün biz bin dört yüz kişi idik. Bugün görebilseydim, size (Altında biat yapılan) ağacın yerini gösterirdim.” Buhari, Megazi 35, Menakıb 25, Tefsir, Feth 5, Eşribe 31, Müslim, İmaret 71, (1856)

• Resulullah (sav) Huneyn Gazvesine çıkmayı arzu edince: “Yarınki konaklama yerimiz inşallah Beni Kinane Hayfı’dır. Onlar küfür üzerine orada yeminleşmişlerdi” buyurdu.  Buhari, Megazi 48, Hacc 45, Fedailu’l-Ashab 39, Tevhid 31, Müslim, Hacc 345, (1314)

• Resulullah (sav)’la Huneyn günü beraber yürüdük, öğle sonrası oluncaya kadar yürümeyi uzattık. Öğle namazı vakti girdi. Derken bir atlı geldi. “Ey Allah’ın Resulü!” dedi. “Ben sizin önünüzden ilerledim. Hatta falan falan dağa çıktım. Bir de ne göreyim! Havazin kabilesi toptan karşımda. Kadınları, develeri, davarları toptan Huneyn’de toplanmışlar” dedi. Resulullah (sav) tebessüm buyurdu ve: “İnşallah, yarın bunlar Müslümanların ganimetidir!” dedi ve sordu: “Bu gece bizi kim bekleyecek?” Enes İbnu Ebi Mersed el-Ganevi atılıp: “Ben, ey Allah’ın Resulü!” dedi. Resulullah (sav): “Öyleyse bin!” buyurdular. Enes atına bindi ve Resulullah ’ın yanına geldi. O zaman: “Şu geçide yönel, en yüksek yerine kadar çık. [Gece boyu atından inme.] Sakın senin cihetinden geceleyin aldatılmayalım” tenbihinde bulundu. Sabah olunca Resulullah (sav) namazgahına geçti, iki rek’at namaz kıldı. Sonra: “Atlıdan bir haberiniz var mı?” diye sordu. “Bir haberimiz yok!” dediler. Namaza duruldu. Resulullah (sav) namaz kılarken geçide doğru (bazan) göz atıyordu. Namazı kılıp selam verince: “Müjde, atlınız geldi!” buyurdu. Biz de geçidin ağaçları arasına baktık, gerçekten o idi. Geldi, Resulullah (sav)’ın yanında durdu. (Selam verdi ve): “Ben” dedi, “gittim bu geçidin en yüksek yerine, Resulullah’ın emrettiği şekilde vardım. Sabah olunca iki geçit daha tırmandım. Baktım, kimseyi görmedim!” dedi. Resulullah (sav) ona: “Gece (attan) indin mi?” diye sordu: “Namaz veya kaza-yı hacet dışında inmedim!” dedi. Resulullah (sav): “(Bu amelinle cenneti kendine) vacib kıldın. Bundan böyle ameli terk etmenin sana bir günahı yok. (Bu amelin cennete girmen için kafidir)” buyurdular. Ebu Davud, Cihad 17, (2501)

• Huneyn gününde, Hevazin, Gatafan ve diğerleri çocukları ve develeriyle birlikte (savaş yerine) geldiler. O gün Resulullah (sav)’ın ordusunda da 10 bin kişi vardı. Mekkeli Tuleka’da Resulullah’ın safında idi. (Savaş başlar başlamaz) hepsi geri kaçtı. Resûlullah (sav) yalnız kaldı. O gün iki defa nida etti. İkisi arasına bir başka söz karıştırmadı. Şöyle ki: Sağ tarafına yönelip: “Ey Ensar cemaati!” diye bağırdı. O taraftakiler: “Buyurun ey Allah’ın Resulü! Biz seninle beraberiz! Müjde” dediler. Resulullah (sav) sonra da soluna döndü: “Ey Ensar cemaati!” diye bağırdı. O taraftakiler de: “Buyur ey Allah’ın Resulü! Müjde, biz seninleyiz!” dediler. Resulullah (sav) beyaz bir katırın üstünde idi. Katırdan indi ve: “Ben Allah’ın kulu ve elçisiyim!” dedi. (Müslümanlar toparlanıp mukabil hücuma geçince) müşrikler hezimete uğradı. Resulullah (sav) çok ganimet elde etti. Onu Muhacirler ve Tuleka arasında taksim etti. Ondan Ensar’a hiçbir şey vermedi. Bunun üzerine Ensariler (serzenişte bulunup): “Sıkıntı olunca biz çoğalıyoruz: Ama ganimeti bizden başkasına veriyor!” dediler. Bu sözleri Resûlullah ‘ın (sav) kulağına ulaşmıştı, hemen Ensar’ı topladı. “Ey Ensar cemaati! Herkes dünyalıkla dönerken, siz Muhammed (sav)’la dönmekten, evinizde onunla beraber olmaktan razı ve memnun değil misiniz?” dedi. Ensar: “Elbette ey Allah’ın Resulü, razıyız, memnunuz!” dediler. Resulullah (sav): “İnsanlar bir vadiye yürüseler, Ensar da bir geçide yürüse, ben Ensar’ın geçidinde giderim” buyurdular. Buhari, Megazi 56, Humus 19, Menakıb 14, Menakıbu’l-Ensar 1, Feraiz 34, Müslim, Zekat 135, (1059), Tirmizi, Menakıb, (3897)

• Bir adam Bera İbnu Azib ’e (r.a) geldi ve: “Ey Ebu İmare! Huneyn gününde hepiniz geri mi kaçtınız?” diye sordu. Bera: “Ben, Resulullah (sav)’ın kaçmadığına şehadet ederim! Ancak, askerlerden yükü hafif olan (aceleciler) ile zırh taşımayanlar Hevazin’in bir kanadına yürüdüler. Halbuki buradakiler okçu kimselerdi. Onları çekirge sürüsü gibi hep birden ok yağmuruna tuttular. Bunun üzerine dağılmak zorunda kaldılar. Böylece düşman, Resulullah (sav)’e yöneldi, Resulullah (sav)’ın katırını Ebu Sufyan İbnu’l-Haris İbni Abdilmuttalib (r.a) yediyordu. Resûlullah (sav) katırından indi, dua etti, (Allah’tan) yardım talep etti. Şöyle diyordu: “Ben Peygamberim yalan değil! Ben Abdulmuttalibin Oğluyum! Allah’ım yardımını indir.” Sonra askerleri düzene koydu. Bera devamla der ki: “Vallahi, biz savaş kızıştı mı Resulullah (sav)’e sığınırdık. Bizim cesurumuz Resulullah (sav)’e, aynı hizada durabilendi.” Buhari, Megazi 54, Cihad 52, 61, 97, 167, Müslim, Cihad 79, (1776), Tirmizi, Cihad 15, (1688)

• Resulullah (sav) bir seferde iken yanına bir düşman gözcüsü uğradı. Ashapla konuşmaya oturdu. Sonra birden sıvıştı: Resulullah (sav): “Onu yakalayın ve öldürün!” emir buyurdu. Ben (yakalayıp) öldürdüm. Resulullah (sav) seleb’ini bana verdi. Buhari, Cihad 173, Müslim, Cihad 45, (1754), Ebu Davud, Cihad 110, (2654)

• (Annem) Ümmü Süleym, Huneyn savaşı sırasında bir hançer temin etmişti, yanından ayırmıyordu. Resulullah (sav) [hançeri görünce] sordu: “Ey Ümmü Süleym, şu da ne?” “Bunu, müşriklerden biri bana yaklaşacak olursa karnına saplamak için temin ettim!” dedi. Resulullah (sav) bu söz üzerine gülmeye başladı. Ümmü Süleym: “Ey Allah’ın Resulü, sizinle olup da şu Tuleka’dan hezimete uğrayan bizim dışımızdakileri öldür!” dedi. Resulullah (sav): “Ey Ümmü Süleym, şurası muhakkak ki Allah bize kafi geldi ve iyi yaptı” buyurdu. Müslim, Cihad 134, (1809), Ebu Davud, Cihad 147, (2718)

• Üsame İbnu Zeyd ’i dinledim, diyordu ki: “Resulullah (sav) bizi Huruka’ya gönderdi. Sabah baskını yapıp hezimete uğrattık. Ben ve Ensar’dan biri, Hurukalı bir adama rastladık. Adama galebe çalmıştık, Lailaheillallah dedi. Adam bunu söyler söylemez Ensari savaşmayı bıraktı, ben devam ettim ve mızrağımı saplayıp öldürdüm. Medine’ye geldiğimiz zaman benim yaptığım, Resulullah’ın kulağına ulaşmış. (Beni çağırttı ve) “Ey Usame! Sen, lailaheillallah dedikten sonra adam mı öldürdün?” diye sordu. Ben: “O bunu, canını kurtarmak için söyledi!” dedim. Resulullah (sav): “Sen onu Lailaheillallah dedikten sonra öldürdün mü?” dedi. Bu cümleyi o kadar çok peş peşe tekrar etti ki, keşke bugünden daha önce Müslüman olmasaydım (Müslüman olarak böyle bir cinayeti işlememiş olurdum) diye temenni ettim. [Müslim’in Cündeb’ten kaydettiği bir diğer rivayet şöyle: “Sen Lailaheillallah diyeni öldürdün mü? Kıyamet günü Lailahellallah gelince ona nasıl hesap vereceksin?” Bunu ona çok tekrarladı.”] Buhari, Diyat 2, Müslim, İman 158, (96), Ebu Davud, Cihad 104, (2643)

• Resulullah (sav) (bir gün): “Ka’b İbnu’l-Eşref’in hakkından kim gelecek? Zira bu Allah ve Resulüne eza veriyor!” buyurdular. Muhammed İbnu Mesleme (r.a) atılarak: “Onu öldürmemi ister misiniz?” dedi. Resûlullah (sav): “Evet!” deyince Muhammed İbnu Mesleme: “Hakkınızda menfi şeyler söylememe de izin veriyor musunuz? [Güvenini kazanmamız için buna gerek olacak]” dedi. Resûlullah (sav): “İstediğinizi söyleyin” buyurdu. Bunun üzerine Muhammed İbnu Mesleme (r.a) Ka’b İbnu’l-Eşref’e gelip onunla konuştu, aralarındaki (eski) dostluğu hatırlattı ve: “Şu adam var ya, sadaka istiyor ve bize sıkıntı oluyor!” dedi. Ka’b bunu işitince: “Ha şöyle! Vallahi ondan daha da çekeceksiniz!” dedi. Muhammed İbnu Mesleme: “Biz ona şimdi gerçekten tabi olduk. Onu büsbütün terk edip sonunun ne olacağını seyretmekten de korkuyoruz” dedi. Ka’b “Söyle bana” dedi, “içinde ne var, ne yapmak istiyorsunuz?” Muhammed: “Onu yalnız bırakmak, ondan ayrılmak istiyoruz” deyince, Ka’b): “Şimdi beni mesrur ettin” dedi. Muhammed ilave etti: “Bana biraz ödünç vermeni talep ediyorum.” Dedi. Ka’b da: “Bana rehin olarak ne bırakacaksın?” diye sordu. Muhammed İbnu Mesleme: “Ne istersin?” dedi. Ka’b: “Kadınlarınızı bana rehin bırakmalısın!” dedi. “Ama sen Arapların en yakışıklısısın. Sana kadınlarımızı nasıl rehin bırakalım? [Şu yakışıklılığın sebebiyle hangi kadın nefsini senden men edebilir?]” dedi. Ka’b: “Öyleyse çocuklarınızı rehin bırakırsınız!” dedi. “Ama nasıl olur, birimizin çocuğuna hakaret edip: “Bir veya iki vask hurma karşılığında rehin edildin” diye başıma kakarlar. Ama sana zırhları yani silahı rehin bırakalım” dedi. (Ka’b bu teklifi makul bulup “Pekala, bu olur!” dedi. Bunun üzerine Muhammed İbnu Mesleme, ona el Haris İbnu’l-Evs, Ebu Abs İbnu Cebr ve Abbad İbnu Bişr ile birlikte gelmek üzere randevulaştı. Bunlar geceleyin gelip onu (dışarı) çağırdılar. Ka’b yanlarına indi. Kadını: “Ben bazı sesler işitiyorum, bu sanki kan sesidir (gitme!)” dedi. Ancak O: “Hayır, bu gelen Muhammed İbnu Mesleme ile süt kardeşi ve Ebu Nale’dir. Mert kişi geceleyin yaralanmaya bile çağırılsa icabet eder!” dedi. Muhammed İbnu Mesleme arkadaşına: “Gelince, ben elimi başına uzatacağım. Onu tam yakaladım mı göreyim sizi!” dedi. Ka’b kılıncını kuşanmış olarak indi. “Sende tiyb kokusu hissediyoruz!” dediler. Ka’b: “Evet! Nikahımda falan kadın var. Arap kadınlarının (sevdiği) kokuyu sürüyorum” dedi. Muhammed İbnu Mesleme: “Ondan koklamama müsaade eder misin?” dedi. Ka’b: Tabii ederim, kokla!” dedi. Muhammed yakalayıp kokladı. Sonra: “Bir kere daha koklamama müsaade eder misin?” dedi. Sonra onu yakaladı. “Göreyim sizi!” dedi ve orada öldürdüler. Buhari, Megazi 15, Rehn 3, Cihad 158, 159, Müslim, Cihad 119, (1801), Ebu Davud, Cihad 169, (2768)

• Resulullah (sav), Halid (r.a) ’i Beni Cezime’ye gönderdi. (Yurtlarına varınca Halid) onları önce İslam’a davet etti. Onlar “Müslüman olduk!” demeyi güzel söyleyemediler, “Sabii olduk, Sabii olduk!” dediler. Halid de onları öldürmeye, esir etmeye başladı. Bizden her bir askere esirini verdi. Sonra bir gün geçince, herkese esirini öldürmeyi emretti. Ben: “Vallahi ben esirimi öldürmem! Arkadaşlarımdan da kimse esirini öldürmez!” dedim. Resulullah (sav)’e gelince, durumu haber verdik. Ellerini kaldırıp: “Allah’ım, Halid’in yaptığından beriyim!” dedi ve bunu iki sefer tekrar etti. Buhari, Megazi 58, Ahkam 35, Nesai, Adabu’l-Kudat 16, (8, 237)

• Resulullah (sav) bir seriyye gönderdi ve birliğin başına Ensar’dan bir zat koydu ve askerlere komutanlarına itaat etmelerini emretti. (Sefer esnasında komutan, bir meseleden) öfkelenip: “Resulullah (sav) bana itaat etmenizi emretmedi mi?” dedi. Hepsi de: “Evet emretti!” dediler. “Öyleyse,” dedi, “derhal bana odun toplayın!” Hemen odun toplanmıştı. Bu sefer: “Ateş atın!” emretti. Ashap (odun yığınına) ateş attı. Komutan: “İçine girin!” emretti. Girmek üzere ilerlediler. Ancak birbirlerinden tutup: “Biz, ateşten kaçarak Resulullah (sav)’e geldik (şimdi ateşe girmemiz olur mu?)” diyerek girmediler. Öyle durdular. Ateş söndü. Komutanın da öfkesi geçti. Bu vak’a Resulullah (sav)’e intikal edince: “Eğer girselerdi. Kıyamet gününe kadar bir daha ondan çıkamazlardı! Allah’a isyanda (kula) itaat yok! Taat masruftadır!” buyurdular. Buhari, Megazi, 59, Ahkam, 4, Haberu’l-Vahid 1, Müslim, İmaret 40, (1840), Ebu Davud, Cihad 96, (2625), Nesai, Bey’at 34, (7,159)

• Resulullah (sav) beni ve Muaz ’ı Yemen’e gönderdi ve şu tenbihte bulundu: “İnsanları dine (tatlılıkla) davet edin. Müjdeleyin, nefret ettirmeyin. Kolaylaştırın, zorlaştırmayın. Uyumlu olun geçimsiz olmayın.” Biz Yemen’e vardık. Her ikimizin ayrı birer çadırı vardı, çadırlarımızı müstakilen kullanıyorduk. Birbirimize ziyaretlerimiz olur, (birleşirdik. Bir seferinde) Mu’az, Ebu Musa ’ya (r.a) geldi. Ebu Musa, çadırının önünde oturuyordu. Yanında [zincire vurulmuş], öldürmek istediği bir yahudi duruyordu. “Ey Ebu Musa, nedir bu manzara (ne oluyor?)” dedim. “Bu bir Yahudi’dir, Müslüman olmuştu, tekrar Yahudiliğe döndü” dedi. “Sen onu öldürmeyince oturmayacağım!” dedim. Kalkıp öldürdü. Sonra oturup konuşmaya başladılar. Muaz (r.a): “Ey Ebu Musa, Kur’an’ı nasıl okuyorsun?” diye sordu. “Yatağımın üzerinde, namazımda, bineğimde zaman zaman (fırsat buldukça) parça parça okuyorum!” dedi. Sonra Ebu Musa, Muaz’a: “Ya sen nasıl okuyorsun?” diye sordu. “Bunu sana bildireceğim: Ben uyurum, sonra kalkar Kur’an’dan okurum. Böylece uyanıkken ümit ettiğim sevabı uykumda da kazanacağımı ümit ederim” diye cevap verdi. Buhari, Megazi 60, İcare 8, İstitabe 2, Ahkam 7, 12, Müslim, Cihad 7, (1733), Eşribe 71, Ebu Davud, Hudud 1, (4354, 4355, 4356, 4357), Nesai, Taharet 4, (1,10)

• Resulullah (sav), Hazreti Ali ’yi (r.a) humusu (ganimetin beşte birini) almak üzere Halid’e gönderdi. Halid (r.a), humsu ona verdi. Ali, ondan (kendine) bir cariye seçti. Ali, geceleyin gusül yapmış olarak sabaha erdi. Ali’ye kızmıştım. Halid ’e (r.a): “Şunu görmüyor musun?” diye söylendim. Sonra da Resulullah (sav)’e gelince durumu anlattım. “Ey Büyerde!” buyurdular, “sen Ali’ye kızıyor musun?” “Evet!” dedim. “Kızma!” buyurdular, “zira onun humustaki hissesi aldığından fazladır.” [Ondan sonra Ali en çok sevdiğim insan oldu.] Buhari, Megazi, 61

• Resulullah (sav), bana: “Beni, Zü’l-Halasa’dan kurtarmaz mısın?” buyurdu. Bu, Has’amda bir bina idi. El-Kabetu’l-Yemaniyye denmekte idi. Ahmes kabilesinden yüz elli atlı ile oraya vardım. Ahmesliler at besleyen insanlardı. Ben ise at üzerinde duramıyordum. Durumu Resulullah’a (sav) söyledim. Resulullah (sav) göğsüme vurdu, öyle ki, parmaklarının izni göğsümün üzerinde gördüm. Sonra: “Allah’ım, Cerir’i (atının üstünde) sabit kıl, onu hidayete ermiş ve hidayet edici kıl!” buyurdu. Ben gittim, onu kırdım ve yaktım. Buhari, Megazi 62, Cihad 154, 162, Menakibu’l-Ensar 21, Edeb 68, Da’avad, 19, Müslim, Fedailu’s-Sahabe 137, Ebu Davud, Cihad 172, (2772)

• Resulullah (sav) Muta gazvesinde Zeyd İbnu Harise’yi emir (komutan) tayin etti ve dedi ki: “Eğer Zeyd öldürülecek olursa, komutan Cafer’dir. Cafer öldürülecek olursa Abdullah İbnu Ravaha’dır.” Abdullah der ki: “Bu gazvede aralarında ben de vardım. (Bir ara) Cafer İbnu Ebi Talib ’i aradık. Onu ölüler arasında bulduk. Öyleydi ki cesedinin ön cephesinde doksan küsur ok ve mızrak yarası saydık.” Bir rivayette de şu ziyadeyi ilave etmiştir: “Arka tarafında hiç yara yoktu.” Buhari, Meğazi 44

• Resulullah (sav), Zeyd, Cafer ve İbnu Ravaha’nın öldüklerini onlardan haber gelmezden önce bildirdi. Şöyle demişti: “Bayrağı Zeyd aldı ve isabet aldı (öldü). Bayrağı ondan sonra Cafer aldı o da öldü. Sonra Abdullah İbnu Ravaha aldı, o da öldü. -Böyle deyince Resulullah (sav)’nın gözleri yaşla doldu.” (Resulullah sözlerine devam etti): “Bayrağı, sonra Allah’ın kılıçlarından bir kılıç, tayin edilmeksizin aldı: Halid İbnu’l- Velid… Allah Teala Hazretleri ona zafer verdi.” Buhari, Cenaiz 4, Cihad 7, 183, Menakıb 26, Fedaili’l-Ashab 25, 44, Nesai, Cenaiz 27, (4, 26

• Halid’in şöyle söylediğini işittim: “Muta günü elimde dokuz kılıç kırıldı. Elimde sadece Yemen’de mamul bir safiha (geniş demirli kılıç) kaldı.” Buhari, Megazi 44

• Muta gazvesine Zeyd İbnu Harise (r.a) ile birlikte çıktım. Bana Yemenli bir asker refakat etti ki, üzerinde sadece bir kılıncı vardı. Müslümanlardan biri bir deve kesti. Yemenli, ondan derinin bir parçasını istedi, o da verdi. Yemenli ondan kendine bir nevi kalkan yaptı. Yolumuza devam ederken bir Rum birliğiyle karşılaştık. Onlar arasında, üzerinde müzehheb (altın işlemeli) eğer taşıyan sarı bir at üzerinde bir adam vardı. Adamın silahı da müzehheb idi. Rumi adam Müslümanlara şiddetle saldırmaya başladı. Yemenli asker de bir kayanın arkasında saklanarak onu takibe başladı. Derken rumi ona uğradı. Yemenli kılıncıyla atın ayaklarını kırdı ve Rumi yere düştü. Hemen kılıcıyla üzerine atılıp adamı öldürdü. At(ta olanları) ve silahı aldı. Allah Teala Hazretleri müslümanlara zafer müyesser edince, Halid İbnu’l-Velid adama birini göndererek selebden (öldürdüğü kimsenin eşyalarından el koyduğu şeylerden) bazısını ondan aldı. Avf der ki: “Ben Halid’e gelerek, kendisine: “Bilmiyor musun, Resulullah, selebin öldürene ait olduğuna hükmetmiştir!” dedim. “Elbette biliyorum. Fakat aldıkları gözüme çok geldi!” dedi. Ben: “Ya bunu adama geri verirsin, ya da durumu Resulullah’a (sav) söylerim!” dedim. Ama Halid, geri vermekten imtina etti.” Avf der ki: “Resulullah (sav)’ın yanında toplanınca, ben Yemenlinin ve Halid’in yaptığı şeyleri hikaye ediverdim. Resulullah (sav): “Ey Halid niye böyle yaptın?” diye sordu. Halid: “Bu gözüme çok göründü!” dedi. Resûlullah (sav): “Ondan ne aldı isen geri ver” dedi. Ben: “Ey Halid! Al işte, ben sana (böyle yapman gerektiğini) söylemedim miydi?” dedim. Resulullah (sav): “Bu da ne demek?” buyurdu. Ben de anlattım. Bunun üzerine Resulullah (sav) öfkelendi ve: “Ey Halid, ona geri verme! Siz benim komutanlarımı bana bırakır mısınız hiç! Sizin ve komutanlarımın misali, deve veya koyun çobanı tutulup da onları güden, sulama vakti gelince havuza götüren çoban ve sürüsüne benzersiniz. Sürü gelir havuza girer, temiz suyu içer, çobana bulanığı kalır. Temizi size bulanığı komutanlarıma.” Ebu Davud, Cihad 148, {2719, 2720), Müslim, Cihad 44, 45, (1753,1754)

• Resulullah (sav) bir gözcü seriyye gönderdi. Başına Asım İbnu Sabit’i komutan tayin etti. Bu zat Amr İbnu Asım İbn’l-Hattab’ın ceddi idi. Usfan ile Mekke arasında bulunan bir yere kadar gittiler. Huzeyl Kabilesi’nin Beni Lihyan denen bir koluna haber verdiler. Bunları yüz okçu yakından takibe aldı. İzlerini takiben onların inmiş bulunduğu yere kadar geldiler. Onların azık olarak Medine’den beraberlerine almış oldukları hurmanın çekirdeğini buldular. “Bu Yesrib (Medine) hurmasıdır!” dediler ve izlerini takibe devam ederek, Ashab’a kavuştular. Asım ve ashabı onları hissedince sarp bir yere sığındılar. Takipçiler gelip onları kuşattılar. “Eğer bize teslim olursanız size ahd ve misakımız var, sizden kimseyi öldürmeyeceğiz!” dediler. Asım: “Ben bir kafirin zimmetine teslim olmam. Allah’ım, Resulüne bizden haber ver!” dedi. Aralarında mukatele (vuruşma) çıktı. Takipçiler ok attılar. Asım yedi kişiyle birlikte şehit oldu. Geriye Hubeyb, Zeyd ve bir kişi daha kaldı. Takipçiler, bunlarada ahd ve misak teklif ettiler. Bunlar, onlara teslim oldular. Ele geçirir geçirmez, derhal yaylarının kirişlerini çözerek, bunları onlarla bağladılar. Hubeyb ve Zeyd’in yanındaki üçüncü şahıs: “Bu verdikleri söze birinci ihanetleri” deyip, onlarla beraberliği reddetti. Onu sürüyüp beraberliğe zorladılar. O yine de direndi. Onu da şehit ettiler, Hubeyd ve Zeyd’i Mekke’ye götürüp orada sattılar. Hubeyb’i Beni’l-Haris İbni Amir İbni Nevfel satın aldı. Hubeyb, Bedir günü el-Haris’i öldürmüştü. Yanlarında esir olarak kaldı. Sonunda öldürmeye karar verdiler. (Bir ara) el-Haris’in kızlarından birinden etek traşı olmak için ustura istedi, kız getirdi. Kadın der ki: “Bir çocuğum vardı, gafil davrandım. Hubeyb’in yanına kadar çıktı. Hubeyb onu dizine oturttu. O vaziyette görünce çok korktum. Benim korktuğumu Hubeyb fark etti, ustura de elindeydi.” “Çocuğu öldüreceğimden mi korkuyorsun? İnşaallah böyle bir şey yapmam” dedi.” Yine o kadın şunu anlatmıştı: “Ben Hubeyb’ten daha hayırlı bir esir görmedim. Bir gün onun, salkımdan üzüm yediğim gördüm. Halbuki o sırada Mekke’de hiç bir meyve yoktu. Üstelik demir zincirlerle bağlı idi. Demek ki o, Allah’ın Hubeyb’e lütfettiği bir rızıktı. Öldürmek üzere onu, Harem bölgesinden çıkardılar. Orada: “Beni bırakın iki rek’at namaz kılayım!” dedi. (Bıraktılar namazını kılınca) geri geldi. “Eğer ölümden korktu demeyecek olsaydınız daha fazla kılacaktım!” dedi. İdam sırasında namaz kılmayı ilk sünnet kılan kimse Hubeyb idi. “Allah’ım, onların hepsini say, [dağınık dağınık oldur]” dedi. Sonra şu beyitleri terennüm etti: “Müslüman olarak öldürüldükten sonra gam yemem. Nerede olursa olsun Allah için ölüyorum. Bu ölüm O’nun zatının rızası yolundadır. Dilerse O, darmadağınık uzuvların eklemleri üzerine bereket verir. Sonra Hubeyb: “Allah’ım, Resulüne selamımı götürecek kimse bulamıyorum, sen duyur” der.] Sonra Ukbe İbnu’l’Haris kalkıp Hubeyb’i öldürdü. Kureyş Bedir’de pek çok büyüklerini öldürmüş bulunan Asım’ın cesedinden bir parça getirtmek için, onun ölümünden sonra, ölüsüne adamlar gönderdi. Allah Teala Hazretleri de onun üzerine arı oğulu nevinden bir gölgelik gönderdi. Bu, Kureyş’in gönderdiklerine karşı onun cesedini korudu, hiç bir şey alamadılar. Buhari, Megazi, 38, 9, 170, Tevhid 14, Ebu Davud, Cihad 115, (2660, 2661), Cenaiz 16, (3112)

• Resulullah (sav) Taif’i kuşatınca hiç bir netice elde edemedi. Bunun üzerine: “İnşaallah yarın yolcuyuz (muhasarayı kaldıracağız)” dedi. Bu Ashabın pek ağrına gitti: “Yani Taif’i fethetmeden gidecek miyiz? -bir rivayette dönecek miyiz” -dediler. Resûlullah (sav) da: “Sabahleyin saldırın!” buyurdular. Sabahleyin saldırdılar ve birçokları yaralar aldı. Resulullah (sav) tekrar: “Yarın inşaallah gideceğiz!” buyurdular. Bu sefer askerler memnun kaldılar. Resûlullah (sav) (onların haline) güldü. Buhari, Megazi 56, Edeb 68, Tevhid 31, Müslim, Cihad 82, (1778)

• Sakif hey’eti geldiği zaman, Resulullah (sav)’ın yanına indiler. Resûlullah (sav) onları mescitte ağırladı, ta ki kalplerini daha bir rikkate getirip müessir olsun. Onlar (müslüman olup bey’at yapmak için) öşür alınmamasını, cihada çağrılmamalarını ve namazın kendilerine farz kılınmamasını şart koştular. Resulullah (sav): “Sizden öşür alınmasın, cihada da çağrılmayın. Ama rükusuz (namazsız) bir dinde hayır yoktur” buyurdu. Ebu Davud, Haraç 26, (3026)

• Bey’at yaptıkları zaman Sakif’in durumu ne idi?” diye sordum. “Sadaka (zekat=vergi) vermemeyi, cihad etmemeyi şart koştular” dedi ve Resulullah (sav)’ın: “(Onlar gerçek manada Müslüman olunca, kendiliklerinden) zekat da verecekler, cihada da katılacaklar!” dediğini işittiğini söyledi.  Ebu Davud, Haraç 26, (3025)

• Ashabım, Resulullah (sav)’e usre (darlık) ordusu, yani Tebük Gazvesi sırasında yüklerini koyacakları deve hakkında sormam için beni gönderdiler. Yanına vardığımda meğer öfkeliymiş de ben hissedememişim. “Ey Allah’ın Resulü,” dedim, “arkadaşlarım size, beni gönderdiler, kendilerine yük devesi vermenizi istiyorlar.” “Vallahi ben onlara hiçbir yük devesi veremem!” buyurdular. Ayrıldım, ama üzgündüm, hem yük devesi verilmeyişine, hem de bana kızmış olabileceği korkusuyla üzgündüm. Arkadaşlarımın yanına varıp Resulullah’ın (sav) söylediğini kendilerine haber verdim. Sonra Resulullah (sav) bana birini [Bilal’i] göndererek beni çağırdı ve: “Şu çifti, şu çifti, şu çifti al! Bunları arkadaşlarına götür. Ve dedi ki: “Allah -veya Resulullah- sizi bunlarla taşıyacak, bunlara binin” dedi. Ben onları arkadaşlarıma götürdüm ve: “Resulullah sizleri bunlarla taşıyacak. Lakin, vallahi sizden biri, sizin için ilk istediğim zaman, Resulullah’ın söylediğini ve vermem dediğini duyan birine gitmedikçe yakanızı bırakmam” dedim. Arkadaşlarım: “Vallahi sen yanımızda (müttehem değilsin), doğru söylediğine inanıyoruz. Ama sen yine de dilediğini yap!” dediler. Ebu Musa, onlardan bir grupla gitti. Resulullah (sav)’ın önce söylemiş olduğu sözü işitenlere vardılar. Bunlar Ebu Musa’nın kendilerine söylediği şeyleri aynen söylediler. Buhari, Megazi 78, 74, Humus 15, Zebaih 26, Eyman 1, 4, 18, Kefaret 9, 10, Tevhid 56, Müslim, Eyman 8, (1649)

• Resulullah (sav) Tebük Gazvesine katılmak için çağrıda bulundu. Ben hemen ehlime gittim. Gazveye gitmeye yöneldim. Resulullah’ın (sav)  ashabının ilk kısmı yola çıkmıştı bile, Medine’de seslenmeye başladım: “(Ganimetten gelecek) hissesi taşıyana olacak bir kimseyi (devesiyle) taşıyacak bir kimse yok mu?” diyordum. Ensar’dan yaşlı bir zat: “Kendisini münavebe ile bindirmem ve yiyeceğim de vermem karşılığında (savaştan elde edeceği) hissesi bize olmak kaydıyla götürürüm!” dedi. Ben: “Anlaştık!” dedim. Ensari: “Öyleyse Allah’ın bereketi üzere yürü!” dedi. Böylece en hayırlı bir arkadaşla yola çıktım. Allah ganimetde nasib etti, hisseme bir miktar deve isabet etti. Bunları sürüp, (beni devesine alan Ensariye) getirdim. Adam çıkıp devesinin havıdındaki çullardan biri üzerine oturdu, ve: “Bu develeri sen geri sür!”dedi. Sonra tekrar: “Sen bu develeri ileri sür, (bana getirme)!” dedi ve ilave etti: “Ben senin bu develerini değerli görüyorum” dedi. Vesile de: “Bu başlangıçta anlaştığımız şarta göre senin ganimetin!” dedim. Ama Ensari: “Ey kardeşimin oğlu, ganimetini al. Ben senin bu maddi payını istememiştim (sevaba, manevi kazanca iştirak etmeyi düşünmüştüm)” dedi. Ebu Davud, Cihad 123, (2676)

• Resulullah (sav) Zülkade ayında umreye çıkmıştı. Mekkeliler Onun Mekke’ye girmesine izin vermediler. Resulullah (sav), gelecek yıl girmek, orada üç gün kalmak, Mekke’ye silahlar torbalarda olarak girmek, ailelerinden peşine düşmek isteyen çıksa bile kimseyi almamak, Ashabından Mekke’de kalmak isteyen çıkarsa kimseye mani olmamak şartları üzerine anlaşmıştı. Resulullah (sav) (Mekke’ye umre için) girip, müddet de dolunca, Mekkeliler Hazreti Ali’ye gelip: “Arkadaşına söyle, bizi terketsin, müddet doldu!” dediler. Resulullah (sav) çıktı, ancak Hamza’nın kızı peşine takıldı: “Ey amcam, ey amcam!” diye bağırıyordu. Hazreti Ali  onu alıp elinden tuttu. Hazreti Fatıma ’ya: “Amcanın kızını yanına al!” dedi. [Medine’ye gelince] kızı (yanına alma) hususunda Hazreti Ali, Zeyd ve Cafer  ihtilafa düştüler. Hazreti Ali: “O benim amcamın kızıdır! (Ben ehakkım)” diyordu. Cafer: “O hem amcamın kızı, hem de teyzesi nikahım altında!” diyordu. Zeyd de: “Kardeşimin kızıdır! Diyordu. Resulullah (sav), kızın, teyzesinin yanında kalmasına hükmetti ve: “Teyze anne makamındadır!” buyurdu. Hazreti Ali ‘ye yönelerek: “Sen bendensin, ben de senden!” buyurdu. Cafer ’a (r.a): “Yaratılışın ve huyun bana benzer” diyerek iltifat etti. Zeyd ’e de: “Sen bizim hem kardeşimiz, hem de mevlamız azadlımızsın!” buyurdu. Buhari, Meğazi 43, Umre 3, Cezau’s-Sayd 17, Sulh 6, Cizye 19, Müslim, Cihad 90, (1783)

• Resulullah (sav) ile birlikte bir gazveye çıktık. Biz aramızda bir deve olan altı kişiydik, sırayla biniyorduk. Derken ayaklarımız delindi. Benim ayaklarım da delindi ve tırnaklarım düştü, ayaklarımıza bezler sarıyorduk. Böylece seferimiz, ayaklarımıza sardığımız parçalar sebebiyle Zatu’r-Rika’ gazvesi diye isimlendi. Buhari, Megazi 31, (7, 326), Müslim, Cihad 149, (1816)

• Resulullah (sav) Amr İbnu’l-As ’ı Zatu’s-Selasil ordusunun başında göndermişti. Amr İbnu’l’As der ki: “(Ya Resululah) sana en sevgili insan kimdir?” dedim. “Aişe’dir!” buyurdular. Ben tekrar sordum: “Erkeklerden kim?” “Onun babasıdır!” buyurdular. Ben bir kere daha sorayım dedim: “Sonra kim?” “Ömer” buyurdular ve bazı erkek (adları) saydılar. Beni en sona atacak korkusuyla sükut edip başka sormadım.” Buhari, Megazi 63, Fedailu’l-Ashab 5, Müslim, Fedailu’l-Ashab 8, (2384)

• Resulullah (sav) on altı gazve yapmıştır. Buhari, Megazi 89, 1, 77, Müslim, Hacc 218, (1254), Cihad 147, (1814), Tirmizi, Cihad 6, (1676)

• Müslim’in rivayetinde: “Büreyde  Resululluh’la (sav) birlikte on altı gazveye katıldığını söyler.” Müslim, Cihad 146,147, (1814)

• Yine Müslim’in bir rivayetinde: “Resulullah (sav) on dokuz gazve yaptı, bunlardan sekizinde savaştı” denmektedir. Müslim, Cihad 146, (1819), Buhari, Megazi 87

• Resulullah (sav) ile birlikte yedi gazve yaptım. Ayrıca çıkardığı seferlerden de dokuzuna katıldım. Bir defasında başımıza Ebu Bekr  bir defasında da Üsame İbnu Zeyd vardı.  Buhari, Megazi, 87, Müslim, Cihad 148, (1815)